Swing Wespelaar (dag 2) Gumbo Kings - Jessie Lee & The Alchemists - Aki Kumar - Ivy Ford - Artur Menezes - Bobby Rush Vanessa Collier Wespelaar (20-08-2022) reporter: Marcel & photo credits: Freddie info organisatie: Swing Wespelaar © Rootsville 2022

Niet veel tijd om te lummelen vandaag, want dag 2 van Swing Wespelaar zat er aan te komen. Verslagje van gisteren geschreven en verstuurd en dan op weg voor een goed gevulde muziekdag. Er stonden niet minder dan 7 acts op het programma en daar waren serieuze kleppers bij mijn gedacht. Gelukkig lagen de regenbuien achter ons en we kregen een mooie blauwe lucht en een stralend zonnetje, kortom alle ingrediënten van een mooie bluesdag waren aanwezig. Geen files onderweg en dat was ook een pluspunt. Ik had er zin in.

De uit Nederland afkomstige Gumbo Kings, kregen de eer om de dag in gang te trappen. Neem als basis vijf jonge, gedreven muzikanten en een roux van New Orleans, funk, Memphis soul en Delta blues, breng dit op smaak met gospel en afro beat en je hebt de ingrediënten van de dampende stoofpot van Gumbo Kings.

De band bestaat als sinds 2017 en heeft ondertussen haar sporen verdiend op tal van Europese podia. Ze zorgen voor een echte kolkende party. Hun eerste schijf “In The Dark” is net uitgebracht en dus is Swing de ideale gelegenheid om deze aan het grote publiek voor te stellen. Nadat ze Moulin Blues dit jaar hebben plat gespeeld, wordt hetzelfde verwacht in Wespelaar.

In de band vinden we Jonne Venmans (bas), Thomas Hanenberg (toetsen),  Remon Hubert (drums),  Marc Jansen (gitaar en zang) en  Boy Vielvoye (zang en harmonica). Voor mij een mooie ontdekking, want ik had de jongens nog nooit aan het werk gezien. Natuurlijk heel vroeg op de dag en het grote publiek liet wat op zich wachten, jammer want de afwezigen hebben iets gemist.

Beginnend met ‘Burning’ gevolgd door het fifties klinkende ‘Time Of Your Life’ zat het al helemaal snor. Veel afwisseling, goede muzikanten een zanger die zijn stem goed weet te gebruiken, dit stond mij zeker aan , en of ! ‘Leave It Alone’ een wel heel speciale versie van ‘Jock-A-Mo’ echter beter gekend als ‘Iko Iko’ , een song uit 1953 van de hand van James "Sugar Boy" Crawford and his Cane Cutters, met zeer goed werk van Thomas op de toetsen, het klopte allemaal. De mannen brachten ons dan in New Orleanssfeer met ‘Gumbo Sound’ en met dit prachtige weer waanden we ons in vakantiestemming. Dit was het betere werk mijn gedacht en perfect om de dag te openen. Toppie !

Net zoals gisteren waren ook de Mojo Jam Sessions tussendoor van de partij en vandaag was de hoofdrol daar wel weggelegd door een aanstormend jong talent op gitaar, met de jonge Luka. Pas 13 maar daar gaan we nog van horen denk ik.

Van Nederland is het maar een kleine stap om in Frankrijk te belanden en dat doen we met Jesse Lee & The Alchemists. Dit vijftal, die moderne blues-rock brengt, werd opgericht in 2015 door enerzijds Jessie Lee (zang en gitaar) en anderzijds gitarist Alexis “Mr Al” Didier. Er zitten tal van invloeden in hun muziek gaan van blues en rock naar soms pop en jazz. In 2018 komt hun eerste album uit, dat zeer goed werd onthaald, gevolgd door vorig jaar een tweede telg onder de naam “Let It Shine” op het Dixiefrog-label. Verder in de band hebben we Laurent Cokelaere aan de bas, Stephane Minana-Ripoll op drums en Laurian Daire aan de toetsen.

Ik had de band eerder deze zomer bezig gezien op Hookrock en toen hadden ze mij zeker niet echt kunnen overtuigen. Benieuwd of ze dat nu zouden kunnen doen.

Dat het stevig ging zijn was een feit maar in het begin klonk dit allemaal ok. Zangeres met een goede stem, muzikanten die zich kweten van hun taak, met vooral een pluim voor gitarist “Mr Al”, ik kon het allemaal  best pruimen. ‘The Same And Only Thing’, Let It Shine’, ‘But You Lie’ of ‘Blow Your Love Away’ klonken best goed.  Jessie Lee waagde zich dan aan ‘It Must Be Love’ van Etta James en ook dat deed ze goed en dat kan ik ook zeggen van haar cover van Robert Johnson’s ‘Come On In My Kitchen’ dat er nu op een fatsoenlijke  manier uitkwam. Hun set werd afgesloten met ‘Sometimes’. Zeer genietbare set wat mij betrof en alvast beter dan op de laatste editie van Hookrock.

Voor de derde gast van de dag trokken we richting USA voor Aki Kumar. Eerlijk gezegd voor ik deze naam op de affiche zag staan, had ik nog nooit van de man gehoord.

Aki Kumar verliet zijn thuis in Mumbai (India) om als software engineer aan de kost te komen in Silicon Valley, de regio in San Francisco. Hij ontdekte echter de blues en dit zorgde voor een drastische carrièrewijziging. Als zanger en harmonicaspeler trad hij op in de blues clubs van Noord-Californië. Zijn harmonicastijl is geënt op de Chicago blues van Little Walter. Hierin verwerkt hij in zijn muziek uit zijn Indiase roots wat resulteert in wat je kan noemen de “Bollywood Blues”.

De man wordt door andere harmonica grootheden als Charlie Musselwhite en Jason Ricci de hemel in geprezen. Komt nog bovenop dat dit zijn eerste festivaloptreden is op Belgische bodem, benieuw naar het eindresultaat dus.  Drie Finnen bij hem op het podium onder leiding van Tomi Leino op gitaar, Jaakko Prepula aan de bas en Mikko Peltola op drums. Aki begon direct met een nummer van Sunnyland Slim met daarop een eigen song met een ietwat Indisch getinte intro getiteld ‘Going Back To Bombay’. ‘Dilruba’, meteen ook de titelsong van zijn laatste cd, werd aangekondigd als “Hindi Man Blues” en werd volledig in het Hindu gezongen, wat mij totaal niet stoorde.

Aki speelt een stevige portie mondharmonica en weet duidelijk waar hij zijn mosterd vandaan moet halen. Dit was Chicago blues op zijn best. ‘Early In The Morning’ leverde ons een stevige harpsolo op en hij ging de funky tour op met ‘You Broke My Heart’. Dat Aki van alle markten thuis is bewees hij toen hij op een instrumentaaltje zelf achter het drumstel kroop en daar zijn talenten tentoon spreidde. De geesten van de grote harpspelers dwaalden rond in Wespelaar tijdens dit optreden. Eentje om in te kaderen en van hoog niveau.

Eén van de top acts van de dag, is voor mij Ivy Ford. Ford groeide op in het noorden van Chicago en was al kind al zeer bedreven in muziek. Ze leerde ze piano, saxofoon, drum bas en gitaar. Een alleskunner dus. Sinds haar verschijning in de club van Buddy Guy, is ze uitgegroeid tot één van de top acts in het blues circuit. En in 2019 haalde ze zelfs de finale van het IBC in Memphis.

Feit is dat Ford altijd een verpletterende indruk nalaat bij haar optredens.  “Chicago’s Blues Kitten” zoals haar bijnaam luidt doet hier haar Belgisch festivaldebuut. Bijgestaan door Denis Agenet aan de drums, Abdell B.Bop op staande bas en Jean-Patrick Cosset aan de keys, blies ze mij van mijn sokken, enfin voor zover ik sokken aanhad natuurlijk. Man, wat een wervelwind passeerde daar !

Ik hoopte dat ze ons van de sokken zou spelen. En dat deed ze ook en met verve. Bijgestaan door Denis Agenet aan de drums, Abdell B.Bop op staande bas en Jean-Patrick Cosset aan de keys, blies ze mij van mijn sokken, enfin voor zover ik sokken aanhad natuurlijk. Man, wat een wervelwind passeerde daar !

Een knal van een stem die ze direct liet horen bij ‘Let The Good Times Roll’, bij deze gaf ze haar visitekaartje af. Ivy speelt een knap stuk gitaar wat we te horen kregen met ‘Baby Come Home’ en ‘Love me Baby’. De band is top en gaat er volledig voor, wat het geheel zeer aangenaam maakt. Ondertussen weet ze ook het publiek in te pakken met haar sexy moves. Abdell levert ons een stevige bas solo af bij ‘I Got To Go’, waardoor Denis niet kon achterblijven en ons trakteerde op setvige roffels. Ivy verzorgt de show met de gitaar, in de nek en achter de rug en ondertussen shaken met de kont..and the people loved it !!

Met ‘Whisky Love’ mocht het dan wat trager om op te bouwen naar de “grand finale” met ‘Time To Shine’ dat iets later naadloos overging in ‘This Little Light Of Mine’..Praise the good Lord !!! Super optreden en dat vonden ook de talrijke aanwezigen en ‘Got My Mojo Working’ werd nog losgelaten op het Wespelaarse publiek. Wauw, effe op adem …

Met Arthur Menezes kregen we aan Braziliaan over de vloer. Veel kans dat dit blues-rock betekende dus. De man is mij totaal onbekend, dus kon ik mij er moeilijk iets bij voorstellen. Hij zou blijkbaar één van de rijzende sterren aan het blues-rockfirmament zijn. Deze Braziliaan werd geboren in 1985 te Fortaleza en heeft hij ondertussen Los Angeles als uitvalsbasis

Artur heeft ondertussen al 5 albums op zijn naam waarvan zijn laatste, ‘Fading Away’ eind 2020 verscheen. Naar het schijnt moeten we ons verwachten aan songs die bestaan uit splijtende solo’s en vlijmscherpe riffs! Ik hou mij hart vast. En ik had gelijk. Stevig powertrio met een Belgische drummer Samuel Rafalovic en een zeer goede bassiste Poliana Demagelhaes, die ook de vriendin van Arthur blijkt te zijn. ‘Any Day, Anytime’, ‘Should Have Never Left’, ‘Little Wing’ en al de rest maakten op mij maar heel weinig indruk. Het enige wat indruk maakte was het schitterende werk op de basgitaar  van Poliana, want die was van hoog niveau. Potten breken deed dit optreden niet, maar was een goed moment om wat te bekomen van al wat we al gezien en gehoord hadden. Natuurlijk moet er voor iedereen iets zijn, maar gelijk ze zeggen: ” De gustibus et coloribus non est disputandum”

Met blues grootheid Bobby Rush, zou er duidelijk uit een ander vat worden getapt. Knap van de organisatie om deze man te kunnen strikken al zeker gezien zijn gezegende leeftijd van bijna  89 jaar. Ja u leest het goed ! De man werd geboren als Emmet Ellis Jr. in Homer, Louisiana op 10 november 1933. Reken dus maar uit !

Bij deze mag dus de term “Levende Legende” zeker en vast worden gebruikt. 70 jaar maakt de man al muziek en heeft onder tussen al 27 albums op zijn naam staan,  2 Grammy’s en tal van blues rewards. Met een mix van blues, soul en funk, kan de man elke generatie begeesteren en is hij een rasechte entertainer. Niet voor niets wordt hij “ The King of the Chitlin Circuit’ genoemd. En dat bewees hij vandaag ook weer. Starten met ‘She’s So Fine’ waarbij zijn danseres, Mizz Lowe, zich op het podium kwam kronkelen als een slang gekleed in een spannend glinsterend pak dat niets aan de verbeelding overliet eigenlijk. Enfin, terug naar de muziek en die was als verwacht, classic blues is still the best folks.

‘Evil’, ’19 Years Old’ of ‘Hey Hey Bobby Rush’ gingen er in als zoete broodjes. Op zijn hoge leeftijd is Bobby bijlange nog niet versleten en is nog kranig . Iedereen genoot, mezelf incluis met ‘Hoochee Coochee Man’, ‘Take My Love’ of ‘Have You Ever Been Mistreated’. Alweer eentje om niet te vergeten, thank you mister Rush !!

Een vrouw om de avond af te sluiten. Perfecto! Zeker als het Vanessa Collier betreft. Vanessa Collier werd in onze contreien voor het eerst opgemerkt toen ze in 2017 deel uitmaakte van de Ruf’s Blues Caravan. Als zangeres en saxofonist stal ze toen de show, maar dit kreeg echter geen verder Europees vervolg.

Ze bleef echter aan de weg timmeren in haar thuisland en groeide daar tot één van de meest succesvolle vrouwelijke performers. 4 albums staan er ondertussen al op haar naam en ondanks dat blues de basis is van haar muzikale gebeuren is ze niet vies om wat overstapjes te maken naar soul, funk of jazz. Dat leverde haar ondertussen al een paar prijzen op in het blues milieu. Ideaal dus om deze zaterdagavond af te sluiten.

En het was er meteen “boenk” op, wat was met dat jong. Mijn mond viel open tot op mijn schoenen. Power, soul, funky en een pak energie. Een superband achter haar met als grote uitschieter gitarist Chris Vitarello, wat een topper. Dit noem ik dus pas een afsluiter van formaat. Een schitterende versie van ‘I Can’t Stand The Rain’ waar haar vocaal talent nogmaals werd onderstreept.

Afwisselend gitaar en sax, dit was buitengewoon. “Hard On The Line” is haar nieuwste schijf, plaat waarin ze bijna alles zelf heeft gedaan, van instrumenten bespelen over zang en backings en tot het producen toe. Een muzikale duizendpoot. ‘What makes You Beautiful’ bracht een klein rustpunt maar het ging toen weer crescendo met ‘ I Need Someone To Love Me’. Dit was een knaller van formaat en superlatieven schieten te kort. Voor iets meer dan een uur raasde orkaan Vanessa over het plein van Wespelaar. Veni, vedi, vici…Vanessa Collier had iedereen ingepakt in in haar achterzak gestoken. Bij deze een dikke pluim op de al goede gevulde hoed van de Swing-organisatie.

Het was met een grote glimlach dat “den dezen” naar huis reed, moe maar voldaan. Nog genieten van een goede nachtrust en morgen er weer tegenaan voor de final day! See you !!

Marcel